Heb je er weleens over nagedacht waarom de netten in de doelen van De Wissel al zo lang meegaan? Vermoedelijk omdat ze bijna dertig jaar beschermd zijn door Marloes van den Broek. Zaterdagavond speelde de 36-jarige keepster haar laatste thuiswedstrijd in het zwarte keepersshirt van GHV. Het werd een avond met een lach en vooral veel tranen.
Marloes’ vader Frits keek zaterdagavond rond 19.00 uur zijn ogen uit toen hij de arena van De Wissel binnenstapte. Het was even geleden sinds hij voor het laatst voet zette in het Goirlese sportmekka. “De laatste keer dat ik hier was, stonden deze tribunes er nog niet”, zei hij. “Dat moet een jaar of tien geleden zijn geweest.”
De reden dat Frits van den Broek sinds 2015 niet meer in de sporthal was, is niet omdat hij zo graag Ik hou van Holland wilde kijken op zaterdagavond. Nee, het heeft alles te maken met een zware blessure die zijn dochter opliep. Hij vond het verschrikkelijk om te zien en vooral te horen, hoe zijn jongste kermend op de vloer lag. “Ik ben sindsdien altijd bang geweest dat Marloes wéér geblesseerd zou raken. Maar ik heb ook altijd gezegd dat ik bij Marloes’ laatste wedstrijd zou zijn.” Die belofte kwam hij deze avond na. Marloes verdedigde voor de laatste keer het doel in Goirle.
Marloes omhelst vader Frits na haar laatste thuiwedstrijd.
Stikzenuwachtig
Het voorbereidingsritueel van de doelvrouw begon in de middag al. “Ik luister voor onze wedstrijden altijd naar Coldplay. Naar Every teardrop is a waterfall om precies te zijn. Het nummer herinnert me aan mijn moeder, die in 2017 overleden is. Het lied is niet heel opzwepend of zo, maar het geeft me energie, het raakt me. Toen ik het vanmiddag opzette, kon ik het onmogelijk drooghouden. Ruud, mijn man, kwam naar beneden en vroeg: ‘Wat is hier aan de hand?’ Het was natuurlijk ook wel wat extra beladen, zo’n afscheidswedstrijd. Ik was stikzenuwachtig.” Dat, gecombineerd met de muziek van Chris Martin – geen familie van Tino – en zijn bandgenoten, zorgde voor natte ogen. Gelukkig is de titel van het lied nogal fictief, anders moesten we in Goirle zandzakken sjouwen.
Joke van de kantine kan niet alleen heerlijke biertjes tappen, maar ook scherpe foto’s maken.
Stuntje?
Al vroeg in de wedstrijd werd duidelijk dat Marloes er zin in had: ze oogde scherp en pareerde veel ballen. Het massaal opgekomen publiek ging er nog maar eens lekker voor zitten, voor zover dat dan mogelijk is op de houten banken. Lang leek er een stuntje in te zitten tegen de nummer vier van de ranglijst, Dongen. Tegen het einde van de eerste helft had GHV zelfs een kleine voorsprong, al bleef die niet heel lang op het bord staan.
Na de pauze liep Dongen weg. De bezoekers waren over de hele linie wat feller en scherper dan de soms wat aarzelende thuisploeg. Ook de arbiter maakte geen scherpe indruk. De keuzes van de leidsman waren dusdanig discutabel, dat hij waarschijnlijk zonder al te lang inwerktraject naar tevredenheid kan functioneren in het Witte Huis. Waarmee we niet willen beweren dat GHV door zijn toedoen verloor met 20-28. Hij floot warrig, maar wel op een eerlijke manier. Buiten dat zijn we bij GHV natuurlijk blij met fluitisten die in hun vrije tijd kunnen zorgen dat we kunnen handballen, dus #respect en zo.
De aantekeningen van de NHV-waarnemer liegen er niet om.
Afscheid van fab four
Na het afgroeten zette GHV-captain Laura Vromans vier mensen in het avondzonnetje. Het ging om Fenne Broers, Maud Lansu, Amy van der Weide en de eerdergenoemde Marloes van den Broek. Het kwartet stopt met handballen en kreeg knuffels, applaus, Rituals-douchegel en bloemen.
Marloes speelt al een jaar of twee met een bloem. Op de binnenkant van haar linkerarm staat een roos getatoeëerd. Die verwijst naar haar moeder. “Op haar grafsteen staat eenzelfde soort roos. Deze tattoo is een eerbetoon aan haar. Hij staat op mijn linkerarm; dat is het dichtst bij mijn hart.” Haar moeder zat altijd en overal op de tribune wanneer Marloes in het doel stond. Vaak schreeuwde ze ‘Hup GHV’ als morele ondersteuning. Die tekst stond in grote letters op het spandoek dat Marloes familie voor deze gelegenheid had meegenomen. Oudere zus Lieke, zangeres en actrice, had daarnaast een uitdeelkaartje vormgegeven, dat ze met Marga, de vrouw van haar vader, aan alle aanwezigen overhandigde. Daarmee was de referee niet de enige die ruimhartig met kaarten strooide.
Marloes op de voor- en achtergrond.
Gemiste strafworp
De keepster – in het dagelijks leven consultant bij shirtsponsor TKC Digital – baalde na afloop wel behoorlijk. Van de 20-28 nederlaag, waardoor GHV moet vrezen voor degradatie hoewel er nog geen man of vrouw overboord is. En van de gemiste strafworp in de laatste seconden van de match. “Ik was liever op een andere manier gestopt. We mogen echt niet degraderen hoor, dat verdienen we niet. Ik hoop dat we volgende week in Nieuwegein punten kunnen pakken en onszelf alsnog veilig kunnen spelen.”
Marloes legt aan voor een strafworp. Spoileralert: deze gaat er niet in.
Dat wordt dan – afhankelijk van de keeperskeuzes van coach Daan Leermakers – écht het laatste kunstje van Marloes. Ik roep volgens mij al vijf jaar dat ik ga stoppen, maar deze keer is het serieus. Anouk Derix is een hartstikke goede opvolger en ik kan nu met een gerust hart afzwaaien. Ja, ik ga het team zeker missen. Wat ik niet ga missen zijn de verre uitwedstrijden in het weekend. En het moeten haasten om na een dag ver van huis werken ’s avonds ook nog te moeten trainen. Ik kijk ernaar uit dat ik binnenkort meer tijd voor andere dingen krijg. Wat ik in de toekomst allemaal ga doen, weet ik nog niet. In elk geval eens per jaar naar Coldplay, met mijn vriendin Jeske. Die muziek betekent echt heel veel voor me.”
Het einde?
Hoe ze terugkijkt op haar keepersloopbaan? “Met een heel goed gevoel. Het is gewoon goed zo. Mijn knie is helemaal op. Meniscus, kruisbanden: alles is kapot. Ik ben 36 en het is mooi geweest. Natuurlijk blijf ik GHV steunen, maar dan vanaf de kant.”
Al is vader Frits daar nog niet helemaal van overtuigd. “Ik vrees dat, wanneer er weer een beroep op haar gedaan wordt, ze alsnog overstag gaat.” Of dat zo is? Marloes zelf beweert van niet. Maar een frase uit haar lievelingslied Every teardrop is a waterfall is ‘I’d rather be a comma than a full stop.’ Wie weet of en hoe Marloes’ GHV-verhaal nog ooit verdergaat, en of de punt een komma blijkt. De tijd zal het leren.