Hoe de wedstrijd van onze Dames-1 tegen Dongen zaterdag ook eindigt; kleine kans dat de vloer droog blijft. Er zullen namelijk best wel wat tranen vloeien, want drie iconen houden het voor gezien. Marloes van den Broek, Fenne Broers en Maud Lansu nemen afscheid. En iedereen is van harte welkom om een erehaag te komen vormen.
Toen Marloes – of waarschijnlijker: haar ouders – zich aanmeldde bij GHV, waren veel van haar teamgenoten nog niet eens geboren. Het was de zomer van 1995, het jaar waarin De Wissel werd geopend en er nog maar amper mobiele telefoons waren. Dat kwam dan wel mooi uit, want daardoor zaten toeschouwers niet zo vaak op hun scherm te kijken en misten ze weinig van de verrichtingen van Marloes.
Marloes, de Goirlese Muur.
Marloes: ons monument onder de lat
Het duurde niet lang of Marloes ging het doel verdedigen. Ze was namelijk best wel lang en als keeper is dat een voordeel. Tel daarbij op dat Marloes niet bang was uitgevallen. Ze had liever een bal tegen haar hoofd dan een bal in het netje. Die blauwe plek trok wel weer bij en dan had ze op maandag een stoer verhaal op school.
Hup GHV!
Marloes had talent, zoveel was al snel duidelijk. “Ik herinner me dat we vaak kampioen werden en dat ik ooit werd verkozen tot beste Brabantse jeugdkeeper”, blikt ze terug op haar jeugdjaren. “Mijn ouders reden stad en land af en zaten elke week op de tribune. Die hadden ook goede tips. Mijn vader herinnerde me eraan dat ik mijn benen gesloten moest houden. Ook mijn moeder liet van zich horen: ‘Hup GHV!’, was haar favoriete oneliner.” Die wijze raad klonk om de haverklap door de sporthal.
Een teamfoto uit 2017.
Haar trouwste fans
Helaas zitten haar trouwste supporters niet meer langs de kant tijdens de wedstrijden. Marloes’ vader Frits durft het niet meer aan. “Marloes liep tijdens een wedstrijd een keer een ernstige knieblessure op”, vertelt hij. “Ze gilde het uit van de pijn en dat ging door merg en been. Sindsdien kan ik het niet meer opbrengen om te gaan kijken; ik was bang dat haar knie het niet zou houden en dat ze nóg een keer geblesseerd zou raken.” Moeder Marianne, voor altijd haar grootste fan, overleed in 2017. Al is ze er in Marloes’ gedachten en herinneringen vast nog altijd bij, ‘Hup GHV!’ roepend vanaf de tribune.
Als Kane, maar mogelijk muzikaler
Marloes is een beetje de vrouwelijke equivalent van de door iedereen geliefde band Kane, al sluiten we niet uit dat ze beter kan zingen. Ze roept al zo’n vijf jaar dat ze stopt, maar komt daar steeds op terug, wat we in het geval van Marloes niet erg vinden. Nu is het moment dan écht daar. Marloes wil op zich nog wel, maar haar knie wil steeds minder en haar lichaam wordt ouder. Komende zaterdag speelt ze haar laatste thuiswedstrijd, tegen Dongen. Tenzij ze volgend jaar besluit om toch weer te gaan keepen. En ze weer moeiteloos een fast break inleidt met een lange bal uit de losse pols. Met Marloes weet je het maar nooit.
Haar famous last words, gelukkig alleen voor dit artikel: “Ik denk niet dat ik er ooit écht klaar mee ben, want handbal is de allerleukste sport die er is en ik ga in een groot, zwart gat vallen. Dertig jaar non-stop een teamsport gedaan, Ik ben een teamsporter en dat zal ik altijd blijven. Spelen in een team leert je om voor elkaar te zorgen, op elkaar te letten, er voor elkaar te zijn, elkaar ook te vergeven, tijd voor elkaar te maken en veel voor elkaar over te hebben. Je móét wel. Want alleen ben je niks, samen ben je alles.” Die kan zo op een tegeltje. Nou, vooruit dan maar:
De cirkel is rond voor cirkelloper Fenne
Fenne Broers wilde eigenlijk schaatsster worden. Moeilijk voor te stellen dat iemand uit Goirle in die sport doorbreekt, maar goed. Fenne lukte het ook niet, want ze ging ook handballen en ging daar helemaal in op. Na een tijdje moest ze de knoop doorhakken: of schaatsen, of handballen, want zelfs Fenne kon niet op twee plaatsen tegelijk zijn. Ze koos voor het laatste, waarschijnlijk omdat ze rondjes in de kantine leuker vond dan rondjes 32,4 op de ijsbaan. En vanwege het teamgevoel.
Na haar middelbare school vloog Fenne uit naar de Nijmeegse uni. “Ik dacht dat studeren en handballen niet samen zouden gaan, dus ik ben gestopt. Maar al snel ontdekte ik dat ik het handbal toch te veel miste en ben ik weer bij de dames gaan spelen. Ik schopte het tot de Dames-1 en verhuisde van de middenopbouw naar de cirkel. Dat was even wennen.”
Na mooie jaren in het hoogste team van GHV vindt Fenne het genoeg geweest. “Ik heb veel plezier met ze gehad. Zij zijn ook de reden dat ik het zo lang volgehouden heb, terwijl mijn plezier in het spelletje door de manier van spelen in het handbal steeds minder werd. Ik ga iedereen zeker erg missen.” We hebben geen enquête georganiseerd in de kantine of op De Hovel, maar we hebben het sterke vermoeden dat dat helemaal wederzijds is.
Fenne maakte zich recent niet populair onder de Arnhemse verdedigers. Een verdediger ziet de bui en Fenne al hangen.
Maud Lansu: gaten op het cv
Maud Lansu heeft heel wat moois opgebouwd binnen onze club. In 2003 verscheen haar naam voor het eerste op de ledenlijst. Via de C, B en A kwam ze uiteindelijk voor de senioren uit, zoals dat wel vaker gebeurt. Sinds 2015 vertoont haar handbal-cv nogal wat hiaten. “In de zomer van 2018 ben ik gestopt, om in de lente van 2019 weer te beginnen. Net toen ik weer wedstrijdfit was, moest ik weer stoppen omdat ik zwanger was van mijn zoontje Luka.”
In de zomer van 2020 haalde Maud haar handbalgympen weer eens uit de kast. Lekkere timing, zo hartje corona. En anderhalve meter afstand houden is in het veld wat lastig, al zouden veel cirkellopers – zoals Maud was – wel tekenen voor die ruimte. In het voorjaar van 2021 stopte Maud maar weer, dit keer vanwege de komst vanwege dochtertje Tatum. “Ik bedacht toen dat je lichaam misschien wel een keertje rust nodig heeft en ik heb langer dan tien weken na de bevalling gewacht met mijn rentree. In 2023 ben ik weer gaan trainen, om in de zomer van 2024 weer wedstrijden te gaan spelen.”
Maud is intussen alweer gestopt. Maar komende zaterdag is ze er weer bij. Of ze gaat spelen en op welke positie? Dat schrijven we niet op, want misschien lezen Dongense geheim agenten mee. Maar wie weet zit er een verrassingsoptreden in. En wie weet hobbelt Maud in 2026 weer gewoon over het veld. Er zijn in Goirle weleens gekkere dingen gebeurd.
Het kostte wat moeite om een foto van de cameraschuwe Maud te vinden. Toch is het gelukt.
Kom afscheid nemen van deze Grote Drie
Zaterdag is het moment daar: het afscheid van Marloes, Fenne en Maud. Een goede gelegenheid om je agenda leeg te vegen en te zorgen dat je erbij bent, vanaf 19.30 uur in De Wissel. Omdat deze drie geweldenaars dat verdiend hebben, maar ook omdat Dames-1 je steunt keihard nodig heeft om boven de degradatiestreep te blijven. Smeer dus je keel, neem je snaredrum en megafoon mee en zorg dat je erbij bent om dit trio te eren, bedanken en uit te zwaaien. Én naar de overwinning te schreeuwen, ‘Hup GHV!’ of zo. Het belooft een avond te worden met een lach en een traan. Gelukkig zijn er in de kantine genoeg mogelijkheden om het verloren vocht weer aan te vullen.